ادبیات، آموزگار زبان و جهان
نوشته: بهاره محمدی نسب
جوزف کنراد[۱] معتقد است ادبیات مقام بسیار والایی دارد زیرا پایا و پنهان است، دیدنی نیست اما احساس می شود و قلب را لمس می کند و جذب ادراک می شود. او می پندارد که انسان در جامعه به کارهای روزمره مشغول است و هنگامی که برای لحظه ای به اطرافش می نگرد، در فاصله یک نفس، لحظه ای مکث می کنند و نگاهی می اندازد! آهی و لبخندی! نگاهی به اطراف، به شکل ها، رنگ ها، طلوع خورشید، سایه ها. این مکث هدف ادبیات است، دشوار و ناپایدار، فقط برای عده ای اتفاق می افتد و باعث می شود انسان در اکنون زندگی کند. (بیشتر…)
